خاطرات کوتاه ازشهید نعمت رضا امامقلی تبار
دوست و همرزم شهید : اصغر در میان تمام اقوام بسیار بخشنده تر بود . یادم است که دوچرخه ای داشتم که پنچر شده بود چون کم سن وسال بودم پول نداشتم که پنچری بگیرم او آمد و گفت من برایت پنچری می گیرم . حتی هزینه ی آن را هم خودش داده بود .
خواهر شهید : وقتی دوستانش شهید می شدند هم خوشحال می شد هم ناراحت ! می گفتم چرا خوشحالی ؟ می گفت : به خاطر اینکه دوستم رفته و به درجه ی شهادت رسیده . می گفتم پس چرا ناراحتی ؟ می گفت : پس کی نوبت من می شود؟ می گفتم: چرا این حرف را می زنی؟ در جوابم می گفت: تو نمی دانی خیلی شیرین است، من باید بروم! تا پدرم از مکه بیاید او رفته بود. می گفت آن جا بیشتر به من احتیاج دارند. به زور رفت .
خواهر شهید : شهید پس اندازش را جمع می کرد همان مقدار ناچیزش را می فرستاد جبهه، یک وقت هایی حبوبات، قلم و کاغذ، جوراب، از این چیزها می فرستاد. چیزهای کوچک در حد خودش. اصغر هیچ چیزی را برای خودش در نظر نمی گرفت و چیزی را برای خودش نمی خواست وقتی جبهه بود به او نامه می دادیم. می گفت دلتنگ من نباشید این جا خوب است من به آرزویم رسیدم .

وصیتنامه شهید نعمت رضا امام قلی تبار:
به شما عزیزان توصیه می کنم که مطیع امر رهبر باشید و از روحانیون متعهد پیروی کنید. در دفاع از میهن از هیچ چیز دریغ نکنید. نماز را اول وقت بجا آورید ودر انجام فرائض دینی بکوشید.
 با قرآن مانوس باشید. به بزرگترها به خصوص به والدین خود احترام بگذارید. از خواهرانم می خواهم که در حفظ حجاب خود نهایت کوشش را داشته باشند که حجاب آنان کوبنده تر از خون شهیدان است.